Να ικανοποιηθεί το αίτημα του κρατούμενου για μεταφορά του στο Κορυδαλλό

Ορατό το ενδεχόμενο να υπάρξει ένας νεκρός απεργός πείνας σε χώρα της Ε.Ε. μετά από 40 χρόνια. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας  αρνείται να σιτιστεί και να πιεί νερό, διεκδικώντας την  επαναμεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού που έκανε τη ποινή του τα τελευταία 16 χρόνια. Διεκδικεί το νόμιμό του δικαίωμα σύμφωνα με το νόμο που η ίδια η Ν.Δ. ψήφισε αλλά αρνείται να τον εφαρμόσει στην προκειμένη περίπτωση.

Η κυβέρνηση τεντώνει και άλλο το σχοινί. Ενδεχομένως να φλερτάρει με ένα ορφανό ακροδεξιό και εθνικιστικό ακροατήριο που θα ήθελε δολοφονημένο  τον Δημήτρη Κουφοντίνα ή να επιχειρεί την αλλαγή ατζέντας από την πανδημία, την οικονομική ασφυξία, το σκάνδαλο Λιγνάδη.

Σε συνδυασμό με το φόβο, το κοινωνικό αυτοματισμό αλλά και την ύπαρξη των περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας, επιδιώκει να πολώσει τη κοινωνία σε δύο πόλους: στους «υπερασπιστές» του Δημήτρη Κουφοντίνα και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Η κυβέρνηση ταυτίζει τους υπερασπιστές του κράτους δικαίου με τους υπερασπιστές της τρμοκρατίας. Το ότι στηρίζουμε το δικαίωμα ενός απεργού  πείνας και δίψας, δεν σημαίνει ότι στηρίζουμε τις πολιτικές του επιλογές και ενέργειες.  Δεν μπορεί όμως να μην εφαρμόζεται δίκαιο και οι έστω άδικοι και φωτογραφικοί νόμοι και να λειτουργεί μια κυβέρνηση εκδικητικά.

Αυτή η πρακτική, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της κρατικής βίας γεννά την τρομοκρατία.