Για τον Παύλο

Για τον ολοκληρωτισμό, για τον φυλετικό και ιδεολογικό σεχταρισμό έχουν πληρωθεί αμέτρητες ζωές. Άλλες έμειναν κρυφές και άλλες λούστηκαν με κτερίσματα, όλες πάντως κατέληξαν στο χώμα. Όταν ο καιρός το επιτρέπει και μάλλον, το επιφέρει, η κοινωνία θα μαρκάρει τον δικό της Ιησού. Όταν μία ζωή φεύγει μέσα σε νυχτερινές επιδρομές, σε άδηλα σοκάκια, η μαζική συνείδηση δε μπορεί να δει. Αλλά όταν ο φονιάς ξεπερνά τα όρια της δειλίας και της έπαρσης μαζί, όταν κάνει το λάθος να μη ντραπεί έστω την κοινή θέα, τότε ένα θύμα μπορεί να γίνει ένα σύμβολο, ένας αδριάντας, μία ομολογία, μία χώρα εν βρασμώ.

Ο Παύλος Φύσσας, για άλλους δολοφονήθηκε, για άλλους απέθανε και για κάποιους, πήρε αυτό που του άξιζε. Αλλά είναι έκδηλο ποιό από τα τρία, για κάποιον που άκουγε και έβλεπε αυτόν τον άνθρωπο, για οποιονδήποτε αντιλαμβανόταν πως οι αφορισμοί του απευθύνονταν σε μία συγκεκριμένη κάστα μισανθρώπων. Δε χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε εκείνους απλά ως λακέδες της Χ.Α. Να θυμόμαστε ότι η υποτέλεια, η θρησκεία, το καθήκον, είναι αγαπημένα κίνητρα για κατά τα άλλα γνήσιους δολοφόνους, ψυχωτικούς φυλετικούς ελιτιστές κ.λ.π.

Ο Παύλος δολοφονήθηκε, αλλά ησυχία δε βρήκε. Έγινε μνημείο, εντάξει. Έγινε τραγούδι, συναυλία, t-shirt, κονκάρδα, στάμπα, γκράφιτι. Αλλά ω ντροπή, έγινε πολιτικός μοχλός. Στο μνήμα του πάτησαν για να καταδικάσουν, κατά μέρος, το αντιανθρωπιστικό μόρφωμα των ημερών μας, και ως εκεί καλά. Αφού υπηρέτησε τη μοίρα του, μπήκε στα χείλη πολλών κομματικών αρχηγών, υπουργών, βουλευτών, πάσης φύσεως ευκαιριοσκόπων που ζητούσαν λίγη αναγνώριση για την ανθρωπιά τους, ένα δικό τους λάβαρο ρε παιδί μου, έστω μία απόδειξη του ότι ήταν μαζί μας.

Με κάθε ειλικρινή μάρτυρα τα ίδια. Τραβάμε από δω, τραβάνε από κει, μέχρι να μη θυμάται ο κόσμος για τι και για ποιόν. Πριν πεθάνει, ο Φύσσας σήκωσε το δάχτυλo προς κατάδειξη του φονιά. Αλλά δεν είχε να κάνει μόνο με τον άθλιο Ρουπακιά. Έδειχνε τους εκείνους. Υπάρχουν οι άνθρωποι, οι φονιάδες των ανθρώπων, εκείνος τους είχε ξεχωρίσει καλά. Άλλοι μίλησαν για το περιστατικό από μπλε, άλλοι από πράσινη, πορτοκαλί οπτική, άλλοι θα προτιμούσαν να το ξεπλύνουν στα γρήγορα. Για όσους δεν κρέμονται από άνωθεν εντολές οι αποχρώσεις ήταν έντονες και τσουχτερές, το κόκκινο του αίματος, το μαύρο του μίσους , το εμείς και αυτοί έγινε πολύ ξεκάθαρο.

Γι’αυτά όλα, να θυμόμαστε, ποιοί τον τίμησαν, ποιοί τον χρησιμοποίησαν και ποιοί ξεχείλωσαν τη σωρό του. Και μνήσθητε, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Κάπου στο Κερατσίνι, κάτω από το μάρμαρο, κοιμάται η τελευταία του μνήμη, και μαζί, όλοι οι αφανείς νεκροί.

Γ.Γ.Κ.