Φυσικά φαινόμενα, ταξικές συνέπειες

Όσοι μιλούν για “θεομηνία” καλύτερα να σωπάσουν. Με 16 (μέχρι τώρα) νεκρούς, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι στάχτη στα μάτια για να καλυφθούν οι βαριές πολιτικές ευθύνες της καταστροφής. Η Μάντρα και η Δυτική Αττική πνίγηκαν και θρηνούν. Όπως είχε πνιγεί πριν τρία χρόνια το Ίλιον, το Μενίδι και το Καματερό. Γιατί η βροχή πέφτει παντού, αλλά οι καταστροφές και οι νεκροί από τις πλημμύρες βρίσκονται μονίμως στα δυτικά.

Άναρχη δόμηση επί δεκαετίες. Απουσία οικιστικού σχεδιασμού. Αδιαφορία των δημόσιων υπηρεσιών για εγκληματικά πολεοδομικά λάθη. Απουσία αντιπλημμυρικών έργων. Στημένοι φωτογραφικοί διαγωνισμοί στα τεχνικά έργα. Μπάζωμα ρεμάτων για να δημιουργηθούν οι κομματικοί στρατοί και οι εκλογικοί πελάτες κομμάτων και δημάρχων. Όλα αυτά χαρακτηρίζουν τις υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αττικής και της Δυτικής Αθήνας και γίνονται με κάθε βροχή παγίδες θανάτου και αιτίες καταστροφών.

Το κράτος, είτε απουσιάζει, διότι δεν δίνει λογαριασμό για τις ζωές και τις περιουσίες των φτωχών, είτε διαλύει τις δημόσιες δομές προστασίας, γιατί έτσι επιβάλουν οι δανειστές. Η κόλαση του μνημονίου δεν αφορά μόνο εισοδήματα, μισθούς και φόρους. Προκαλεί και την κατάρρευση των κρατικών φορέων που θα όφειλαν να προλαμβάνουν και να προστατεύουν. Η κυβέρνηση Τσίπρα, ίδια και απαράλλακτη με τους προηγούμενους, νίπτει τας χείρας της, μειώνει τους προϋπολογισμούς της πολιτικής προστασίας και του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και σε κάθε «φυσική» καταστροφή, ρίχνει τις ευθύνες στους προηγούμενους (όπως και οι προηγούμενοι). Μια κυβέρνηση με αξιοπρέπεια θα αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη για τις ανθρώπινες και υλικές καταστροφές.

Η Περιφέρεια Αττικής σε σύσκεψή της στη Δυτική Αττική, εννιά μέρες πριν την καταστροφή δήλωνε έτοιμη και προετοιμασμένη για την αντιπλημμυρική περίοδο. Εδώ και χρόνια η αντιπλημμυρική προστασία έχει μετατραπεί σε «διευθέτηση» (δηλαδή εγκιβωτισμό και τσιμεντοποίηση) των υπαρχόντων ρεμάτων. Δυστυχώς αυτή η πρακτική έχει κυριαρχήσει και στην περιοχή μας. Ο συνολικός προϋπολογισμός για τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα είναι υποπολλαπλάσιος μπροστά στα λεφτά που πηγαίνουν σε έργα βιτρίνας και κατασκευή γηπέδων ανωνύμων εταιρειών. Το αποκορύφωμα στην υποκρισία είναι η μήνυση κατά «αγνώστων» που κατέθεσε η κ. Δούρου για το έγκλημα, όταν η αντιπλημμυρική προστασία είναι ευθύνη της ίδιας της Περιφέρειας.

Η θλίψη και η οδύνη για τους νεκρούς της Δυτικής Αττικής πρέπει να γίνει θυμός και οργή για τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Η διάχυση των ευθυνών προς τα κάτω, ο ψόγος προς τις τοπικές κοινωνίες που «μπάζωναν και έχτιζαν» πάνω στα ρέματα, είναι έντεχνη αποφυγή των απαράγραπτων ευθυνών που έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Περιφέρεια, η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αν μία φορά φταίει όποιος έχτισε πάνω στο ρέμα, χίλιες φορές φταίει η συντεταγμένη πολιτεία που το επέτρεψε, το νομιμοποίησε, το αποδέχτηκε και με τις πράξεις ή τις παραλείψεις της, επιδείνωσε το πρόβλημα. Οι δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων και των τοπικών αρχόντων προκαλούν τη νοημοσύνη μας.

Απαιτούμε και διεκδικούμε:

• Να γίνει άμεσα καταγραφή των ζημιών και να αποζημιωθούν στο σύνολο τους (100%) οι καταστροφές που υπάρχουν στην περιουσία του λαού της περιοχής και στις μικρές επιχειρήσεις.
• Κανείς εργαζόμενος να μη χάσει τη δουλειά του. Κανείς εργαζόμενος που έχει πληγεί ή αδυνατεί να φτάσει με ασφάλεια στο χώρο δουλειάς του να μη θεωρηθεί αδικαιολόγητος απών από την εργασία του.
• Πάγωμα των χρεών σε εφορία, ΟΑΕΕ, τράπεζες, χωρίς προσαυξήσεις και τόκους για τους πληγέντες. Να σταματήσουν άμεσα οι όποιες διαδικασίες κατάσχεσης.
• Απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη για τους πληγέντες. Καμία διακοπή νερού, ρεύματος και τηλεφώνου σε εργατικές και λαϊκές οικογένειες που έχουν χρέη.
• Άμεσα μέτρα προστασίας για τη στέγαση, τη σίτιση, την ένδυση όσων έχουν ανάγκη.
• Άμεσος και συνολικός αντιπλημμυρικός επανασχεδιασμός για όλη την Αττική με γενναία χρηματοδότηση και υλοποίηση εκτεταμένων έργων με ευθύνη του κράτους. Κάθε μπάλωμα και μικροδιευθέτηση, απλά μεταθέτει το πρόβλημα για το μέλλον.
• Δραστική αύξηση των κονδυλίων για Δημόσια Έργα, έξω από τις επιταγές των δανειστών και το ασφυκτικό πλαίσιο του μνημονίου.
• Καμιά συναίνεση σε ένα σύστημα που δεν υπολογίζει τον άνθρωπο και τη ζωή.