Περί αστυνομοκρατίας…

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας απροκάλυπτης βίας, από την αυταρχική νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση της ΝΔ. Η αστυνομική βία, τροφοδοτεί ένα γύρο αντιπαραθέσεων για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας των πολιτών, έστω και μέσα στα στενά όρια της αστικής δημοκρατίας. H κρατική βία μέσω των σωμάτων καταστολής ασκείται όταν το ίδιο το καθεστώς δημιουργεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού την αδικία, την εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων.

Το πολιτικό προσωπικό (κυβέρνηση, αστικά κόμματα, ακροδεξιά) όχι μόνο τροφοδοτεί, αλλά και δημιουργεί τη βία των σωμάτων καταστολής. Ό,τι αμφισβητεί τους έχοντες και τη «κανονικότητα τους», χτυπιέται μέχρι τελικής πτώσης. Την καταστολή και τη προστασία των εχόντων, η κυβέρνηση της ΝΔ την βαφτίζει Δημοκρατία και Ασφάλεια. Σκοπός τους είναι να τρομοκρατήσουν το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα (διαιτησίες, ηλεκτρονική ψηφοφορία στα συνδικάτα, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απαγόρευση απεργιών, διαδηλώσεις στο πεζοδρόμιο) όπως επίσης και το νεολαιίστικο κίνημα, αντιμετωπίζοντας σε κάθε εκδήλωση τους, τη βία των ΜΑΤ, συλλήψεις, τραυματισμούς και δικαστικές διώξεις.

Θέλουν να δημιουργήσουν και να σπείρουν στην κοινωνία το αίσθημα του φόβου, την παθητικότητα των πολιτών, και το πιο σημαντικό, να θεωρήσουν την αδικία, την εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, ως φυσικό φαινόμενο και ότι η αιτία των δεινών του είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι οι συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Αυτή είναι και η ιδεολογική χροιά του νεοφιλελευθερισμού, να θεοποιεί το άτομο και να επιβάλλει το νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία.

Αυτή η κατάσταση επιτάσσει να γίνουμε, πολίτες της δράσης και της συλλογικότητας. Μέσα από τη συλλογική δράση μας μπορούμε να νικήσουμε  την παθητικότητα και το φόβο.